Dag voor Dag is een podcast met gewone gesprekken over rouwen en de dood, gewoon aan de keukentafel met een fles wijn of pot thee.

Mijn naam is Liesbeth Rasker, ik ben nu 32, en toen ik 10 jaar oud was overleed mijn moeder aan kanker. Haar beste vriendin, Renate, beloofde om 'een oogje in het zeil te houden' als zij er straks niet meer zou zijn. In al die jaren groeide ze uit tot de belangrijkste vrouw in mijn leven. Ik noemde haar nep-tante, zij mij nep-nicht, vooral bij gebrek aan een beter woord. Los van de relatie die ik met haar had, was zij ook de grootste bron met informatie over mijn moeder. Ze kenden elkaar al sinds ze 17 waren, niemand wist meer over mijn moeder dan Renate. Maar in december 2016 werd slokdarmkanker bij haar gevonden, waar ze uiteindelijk op 4 mei 2018 aan overleed.

Wat volgde was een rouwproces dat elke dag anders is, en dat je echt dag voor dag moet nemen. Iets dat zich ook maar nauwelijks laat uitleggen aan mensen die het niet kennen, iets dat zich moeilijk leent voor een casual gesprek in de kroeg, iets waardoor je je dus best heel alleen kunt voelen. Ik heb het wel eens vergeleken met dat het voelde alsof ik onder een glazen stolp leefde. Ik kon wel gewoon naar buiten en dingen doen, maar maandenlang voelde het alsof ik maar geen echt contact kon maken, alsof ik in een soort raar eigen wereldje zat waar ik niet uit kwam, en vanuit waar ik de echte wereld wel zag, maar niet als zodanig ervoer.

Wat ik merkte was dat praten met gelijkgestemden me heel erg hielp. Ik was niet langzaam gek aan het worden, ik was 'gewoon' aan het rouwen. En wat ik ook merkte was dat er heus wel genoeg te vinden was over rouwen en de dood, maar dat al die dingen al snel heel wetenschappelijk, klinisch en onpersoonlijk waren, of dat ze juist veel te veel in de godsdienstige hoek zaten, en daar voelde ik me ook niet thuis. Ik miste gewone gesprekken tussen gewone mensen, gewoon aan de keukentafel, over rouwen en hun proces. Dus precies dat wilde ik zelf gaan maken.

Elke aflevering ga ik bij diegene op bezoek en zitten we aan zijn of haar keukentafel met wijn of thee, en hebben we het over de dood, rouwen, verdriet, missen, huilen, en doorleven. Ik maak deze serie in eerste instantie voor zij die iemand hebben verloren en op zoek zijn naar steun en gelijkgestemden, en in tweede instantie voor mensen die een rouwenden om zich heen hebben en niet weten wat diegene doormaakt.